Verknipt

Foto G.J. van Rooij

Arthur Slenk (Amsterdam, 1941) is altijd op zoek naar oude papierdocumenten. Hij vindt ze overal. Op een veiling, een brocantemarkt of slingerend in een hotelkamer. Dit kunnen advertenties uit 70 jaar oude kranten zijn, maar ook een doosje fotohoekjes of een notitieboekje van een timmerman, die zijn berekeningen genoteerd heeft en het illustreerde met schematische tekeningen. Handschriften van cijfers, letters, uitroeptekens en punten spreken tot Slenks verbeelding.

Met chirurgische precisie snijdt en knipt hij ze los en categoriseert ze tot stapeltjes minuscule vierkantjes en rechthoekjes van ongeveer een halve vierkante centimeter, soms zelf kleiner. De b’s gaan bij de b’s, de streepjes bij de streepjes en de vraagtekens bij de vraagtekens.

Wanneer het hele document anatomisch ontleed is, zijn de bouwstenen klaar om tot een nieuw geheel geplakt te worden. Slenk weet vooraf nooit wat het gaat worden. Het is alsof hij een machine uit elkaar heeft gehaald en hem nu weer in elkaar moet zetten, maar dan volgens een andere gebruiksaanwijzing. Eentje die nog bedacht moet worden en ontstaat tijdens het schuiven en plakken. Het eindresultaat is poëtisch, een collage passend in het universum van Arthur Slenk. Het is monnikenwerk, ooit omschreven door bevriend journalist en schrijver H.J.H. Hofland als ‘Beheerste Bezetenheid’.

Op deze manier ontstond ook Slenks levenswerk Partituur. In 1990 vond de kunstenaar twee dozen met beschreven muziekpapier. Het werd tussen 1872 en 1941 gebruikt door een amateurorkest. Arthur Slenk gaf het een tweede leven en maakte er 140 collages van, waar hij zeven jaar aan werkte. Het verscheen in 2006 in boekvorm en is ondertussen een gewild verzamelobject. ‘Dit zou ik nu niet meer kunnen’, vertelt Slenk. ‘Ik moest de opticien meerdere malen bezoeken voor een steeds sterkere bril.’