Het jaar 1516 - Nijenbeek

Ineens hoorde hij stemmen. Daar moest het veer zijn. Opgelucht ging hij op het geluid af. Waar mensen waren, was het goed. Door de mist schemerde een kampvuur. En het licht daarvan weerkaatste tegen een enorme, vierkante toren. Ties stopte geschrokken. De toren van kasteel Nijenbeek. Waar, zo wist iedereen, honderd jaar geleden hertog Reinoud van Gelre gevangen zat. Hij had zich tijdens zijn opsluiting uit verveling vermaakt met eten, en was daardoor zo dik geworden dat zijn celdeur niet meer dicht hoefde. Om hem te bevrijden uit zijn torenkamer, had men een stuk uit de muur moeten breken. Als dit werkelijk kasteel Nijenbeek was, waren de stemmen niet van mensen aan het veer, dacht Ties ongerust.

‘En wat hebben we hier?’ klonk het ineens achter hem. Een speer prikte in zijn rug. ‘Loop maar naar de vlammetjes. Dan kunnen we je even bekijken.’ Bij het vuur zaten soldaten van Gelre te dobbelen. ‘Kijk eens, een indringer!’ zei de stem van de speer. ‘Ik ben geen indringer,’ zei Ties. ‘Ik ben een speelman, en ben verdwaald in de mist.’ ‘Hoe weten we dat je geen spion van Habsburg bent? Of van de bisschop?’ vroeg een grote kerel. ‘Ja,’ vulde een ander aan, ‘voor wie ben jij eigenlijk? Is Karel van Gelre jouw heer?’ ‘Ik ben van niemand,’ piepte Ties angstig. ‘Ik ben een vrij man. Ik let niet zo op grenzen, maar speel waar ik nodig ben.’ ‘Jij let niet op grenzen.’ ‘Echt niet. Net als de Hanze. Die gaat toch ook over grenzen heen. Of een stad nou in Gelre ligt, in de Nederrijn of het Oversticht…’ ‘Ah ja. Da’s een mooie vergelijking. Heb je ook een spotlied over Karel de vijfde?’ ‘Ja, min of meer.’ ‘Nou, laat dat maar eens horen, dan.’