Het jaar 1504 - Zutphen

Een voorbijganger was ook blijven staan. Hij had zijn hoed afgenomen en stond met zijn rug gekromd naar de grond te kijken. ‘Buig!’ fluisterde hij tegen Ties. ‘Buig!’ Ties boog. Pas toen de geluiden wegstierven tot een zacht geroffel kwamen de mannen overeind. ‘Wat was dat?’ vroeg Ties. ‘Dat was jonkvrouw Dorothea van Iseren. Ze is in de rouw.’ ‘Is haar man overleden?’ ‘Nee. Ja, al veel langer geleden. Maar zeg, je kent jonkvrouw van Iseren toch wel? Van Op de Korenmarkt? Uit het huis op de hoek van de Waterstraat?’ ‘Nee, ik ben niet van hier. Het zegt me niets. Is ze belangrijk?’

‘Dat kun je wel zeggen. Of in elk geval de familie. Haar man was Albert Op de Korenmarkt. Die man is stinkend rijk geworden door de Hanzehandel. Met name met Danzig, in Polen. Hij gooide in Frankrijk zijn ruim vol met zout, verkocht het aan de Oostzee, waar veel vraag naar dat spul was, en kwam vervolgens met een ruim vol hout en graan terug. In Danzig had hij meerdere pakhuizen. Hij heeft er ook een poos gewoond, maar de laatste jaren was hij weer terug in Zutphen. Hij hoefde niet eens meer op reis om de duiten binnen te halen. De handel regelde hij vanuit zijn werkkamer, hier in Zutphen. Hij raakte in zo’n goede doen dat zijn beide tweelingdochters met adel getrouwd zijn. Ver boven hun stand.’ De man zweeg even en haalde vervolgens zijn schouders op. ‘Maar ja. Zelfs al het geld van de wereld kan je niet redden van de pest.’ ‘Daar is hij aan gestorven? Aan de pest?’ ‘Ja. Maar al wel vijftig jaar geleden.’ ‘Is de jonkvrouw al vijftig jaar in de rouw?’ ‘Nee kerel. Ze heeft kortgeleden haar tweede dochter naar het graf gebracht. Die beide joffers, die zo boven hun stand trouwden, zijn nu ook overleden. De dood maakt geen onderscheid. En je goud kun je niet meenemen.’