Het jaar 1521 - Nijmegen

Een jonge monnik liep met grote passen de loopplank van een Hanzeschip af en knalde in volle vaart tegen Ties aan. Met een plof viel er iets voor Ties’ voeten. Hij raapte het op en keek er even naar. De monnik trok wit weg en stond als aan de grond genageld. ‘Het is niet wat je denkt,’ stamelde de man. ‘Het is voor onderzoek. En niet eens van mij, eigenlijk.’ Hij wierp angstige blikken op de toren van de hoge Stevenskerk, alsof die wantrouwend meekeek.

‘Ik denk helemaal niets,’ antwoordde Ties rustig. ‘Het is een boek. Maar wat…’ De monnik griste het drukwerk uit zijn handen en verborg het snel weer in zijn pij. Ties legde een hand op de trillende arm. ‘Rustig maar, geen zorgen. Zelfs als ik zou weten wat het is, zou ik nog niet oordelen.’ De monnik ontspande een beetje. ‘Dank je,’ fluisterde hij. ‘Dit boek zou mij in gevaar kunnen brengen. Het is een geschrift van de Saksische monnik Luther. Ik wil graag weten wat hij schrijft. Zodat ik me er tegen kan wapenen, natuurlijk.’ Ties knikte, maar begreep er niets van. ‘De boeken van deze Luther worden al verbrand in Leuven en Utrecht. Ze zijn verboden. Maar hoe kun je iets afwijzen als je het niet kènt, toch? Om te kunnen meepraten móét ik het wel lezen.’ ‘Als het verboden is, hoe kom je hier dan aan?’ vroeg Ties. ‘In Rostock gekocht. Mijn broer woont in die Hanzestad. En de Hanze blijkt een slimme manier om de boeken door Europa te verspreiden. In het geheim.’ ‘Als een monnik dit geschreven heeft, dan kan het toch niet heel verkeerd zijn?’ ‘Ik weet het niet. Er is veel gedoe over, maar onze bisschop Filips van Bourgondië spreekt zich er eigenlijk niet over uit’ ‘Filips? Je bedoelt die bastaardzoon van de hertog? Die legeraanvoerder die bisschop werd voor het geld?’ ‘Dat is waar. Die spreekt zich nèrgens over uit.’