Het jaar 1491 - Friemersheim

‘Het is weer zover,’ klonk een stem vlakbij. Naast het pad, aan de rand van een akker, stond een boer. Hij leunde op zijn riek. ‘Voert hij geen oorlog voor de hertog van Gelre, dan vernielt hij de boel wel hier.’ ‘Wie?’ vroeg Ties. ‘De graaf van Moers. Zie je daar die vier torens, stroomopwaarts? Dat is het jachtslot van graaf Vinzenz. Vandaaruit houdt hij jachtpartijen. En zijn gezelschap volgt niet braaf de paden. Let op, daar komen ze.’ De grond begon te trillen. Uit het niets verscheen een achttal honden, gevolgd door evenzoveel ruiters. Naast elkaar rijdend en zonder vaart te minderen of aandacht te geven aan Ties of de boer, stoof het hele koppel het koren in. Aan het eind van de akker klonk nogmaals de hoorn. De meute verdween tussen de bomen.

De boer liet zijn blik over het koren gaan. Delen die een paar tellen geleden nog wuivend rechtop stonden, lagen nu in lange, brede gangen platgetrapt. Verwoest. ‘Je graan!’ riep Ties. De boer knikte een beetje gelaten. ‘Zo gaat het altijd. Graaf Vinzenz maakt het niet uit dat ik niets overhoud. Ik ben zijn horige, dit is zijn land. En hij vindt dat hij er mee mag doen wat hij wil. Het beste deel van mijn graan is toch altijd voor hem.’ Ties wist niet wat hij moest zeggen. De boer zuchtte. ‘Ik wou dat ik aan de overkant woonde.’ Hij knikte naar de andere Rijnoever. ‘Is het daar beter?’ vroeg Ties. ‘Duisburg, in het hertogdom Kleef, is een Hanzestad. Daar zouden ze een eerlijke prijs betalen voor mijn graan. Maar ik ben geen vrije boer. Ik ben horige in dit kleine graafschap, waar de adel in mijn koren kan rondspringen wanneer zij wenst. En er is niets wat ik daartegen kan doen.