Het jaar 1495 - Lathum

‘Goeiemorgen samen. Wil het lukken? Wat doen jullie?’ De jongen keek op. Zijn oog viel op de luit aan Ties’ zij. ‘Ik leer mijn zus hoe je een vlierenfluit maakt. We willen graag samen muziek maken. Jij begrijpt dat wel, denk ik.’ ‘Zeker!’ antwoordde Ties. ‘Laat eens zien hoe je dat doet?’ ‘Kijk, je neemt een tak, zo dik als je vinger. Daaruit haal je een mooi recht stuk. De zachte binnenkant hol je uit met een dunne stok. Daarna maak je een mondstuk, en hier een rij gaatjes.’ De jongen wees langs de bast. ‘En dan kun je liedjes spelen.’

‘Mooi werk hoor!’ prees Ties hem. ‘Dus jij en ik worden vakbroeders? Ga je er ook bij zingen?’ De jongen lachte om de grap. ‘Zingen en fluiten gaat niet samen, speelman!’ ‘Ik zou wel willen,’ zei het meisje. ‘Zingen, zoals jij. Over het leven. Bedenk je de liedjes zelf?’ ‘Ja. Meestal.’ ‘Hoe verzin je de onderwerpen?’ ‘Die verzin ik niet, ik kom ze tegen. Zoals net, bij Bahr. Karel van Gelre heeft kasteel Baer veroverd op zijn neef, Jan van Egmond, en laat het uit wraak afbreken tot de laatste steen.’

De jongen lachte. ‘Dan heb ik nog een leuke familieruzie voor je. Aan deze weg, na de bocht, staat kasteel Lathum. Daar woonde dertig jaar geleden vrouwe Oda. Zij was haar vader de baas. Tweemaal trouwde ze tegen de zin van haar vader. Uit ieder huwelijk kreeg Oda twee dochters. Toen ze overleed hebben die vier dames als kátten gevochten om het kasteel! Die slappe vader had die chaos al voorspeld, maar hij kon Oda niet aan.’ ‘Ik vind hem niet slap,’ zei het meisje beslist. ‘Het was een liefhebbende vader die luisterde naar de wensen van zijn dochter. Uiteindelijk heeft hij de erfenis tussen zijn kleindochters verdeeld, zonder bloedvergieten. Hij was goed voor vrouwen. Daar zou ik nou eens een lied over willen maken.’